Vrijdag 6 september was het weer zover de eerste Stanmen reizen alvast af naar de Losheim am See om daar het kampement klaar te maken voor de rest van het team. Noëlle, Sanne, Jan, Gerard, Ruben en Robert zien op de zaterdag langzaam maar zeker de camping volstromen. Er wordt geknuffeld en veel gelachen. De sfeer is opperbest. De rest van het team heeft zich inmiddels ook in het Stanmen kampement gevoegd: Rik, Jan-Willem, Rogier, Pim, Dick, Frank, Fons, Onno en begeleiders Tineke, David en Lianne. We zijn compleet. Op naar de avondetappe en dan klaarmaken voor de start op zondag.
start
Zondagochtend, we mogen van start. Helaas is er gedoe met vergunningen dus we passen e.e.a. de stuurbordjes mogen niet geplaatst worden (dan zijn we namelijk geen evenement) en de checkpoints zijn nu vanuit de achterbak vanuit een auto (want anders ben je alsnog een evenement). Kortom we rijden de komende 1.5 dagen als 160 individuen gewoon de geplande route. Dag 1 is een 8tje, de eerste lus is goed en leuk maar de tweede lus is zwaar, moeilijk en af en toe onbegaanbaar. Sommige teams merken daar weinig van want die maken een navigatiefout waardoor ze een rondje rijden ipv een 8 en dus na 40km alweer op de camping komen.
afdalen
Op maandag zou was de voorspelling dat er veel regen zou vallen. Dat was ook zo maar het hield precies op toen we opstapten. Door het vergunninggedoe moest de route richting Echternacherbrück omgelegd worden. Dit had als gevolg dat we in een soort haak om een bepaalde regio moesten fietsen. Het gevolg hiervan is dat de 70 route ineens 90 werd. Een kleine tegenvaller voor Ruben en Robert. Uiteindelijk komt ook iedereen hier weer heelhuids over de finish. We maken ons klaar voor het avondprogramma, heel spannend want Noëlle is geïnterviewd over haar leven met een broertje met Duchenne. Ze wil er zelf niet bij zijn als de dagfilm vertoond wordt. Degene die wel aanwezig zijn laten de tranen de vrije loop, er slaan armen op schouders en er wordt uitgebreid getroost. Wat een schitterende film is dit geworden, supertrots op onze Noëlle! Zij zet zich dit jaar de hele week in voor het massageteam.
checkpoint
Dinsdag zijn de stuurbordjes bevestigd, de checkpoints weer bemand en zijn we weer een officieel evenement. Vandaag mogen we starten in het Müllertal. Dit is altijd één van de favoriete locaties. Het lijkt alsof er achter elke rots een hobbit tevoorschijn kan komen. Maar dat is niet het enige, een Tal is natuurlijk een dal en om daaruit te komen moet je klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Dit is bekend gebied want we weten dat we bij CP1 uitkijken op een megaklim. Elke hap brood die je naar binnenwerkt kijk je naar deze rotklim. Letterlijk en figuurlijk even slikken. Einde dag rond 16u komen alle Stanmen teams over de finish, afgedraaid. De massage wordt gereserveerd en we maken ons klaar voor de volgende dag.
Dag 4 heeft het weer de hele nacht geregend en ook nu weer stopt het precies op het moment van vertrek. Dat is op zich lekker maar door al die regen liggen de tracks er heel slecht bij. Alles is zwaar zelfs de vlakke stukken. Klimmen is lastig met wegslippende banden, het wordt een zware dag. Gelukkig komt aan deze dag ook weer een eind en je merkt dat iedereen echt moe aan het worden is. Iedereen is tamelijk kalm en rustig in de Stanmen tent. Wat gaat morgen ons brengen?
total loss
Donderdag is een beetje ambivalent. Qua route tot CP2 verreweg de mooist van deze week. Qua weer is het koud en nat. Dus op CP’s wordt kort gewacht om niet steenkoud te worden. De tracks zijn geweldig, gave afdalingen en geweldige klimmen. Na CP2 komt de echte ellende. Robert rijdt lek en was op CP2 al koud geworden, na dit bandje wisselen was hij weer steenkoud. De motivatie gaat uit het raam. Bij een overgang wordt het komende klimprofiel bekeken en ook de mogelijkheid om dat te omzeilen. Dit laatste stuk slaat hij en Ruben over en rijden na een half uur de camping op. Alhoewel…camping? Het is een soort gras parkeerplaats dat bij het circuit van Spa hoort. Wat een doffe ellende, alles is nat het gras is hoog, het sanitair beperkt. Er wordt snel gedoucht zodat ze de andere boys kunnen binnenhalen. Dit duurt lang, erg lang…er komen steeds weer een plukje fietsers over de finish en hoe later het wordt hoe meer dit gepaard gaat met tranen. Mensen worden opgevangen met alu dekens. Het is het laatste uur ook enorm gaan regenen en de route van CP2 naar finish blijkt haast onbegaanbaar. Om 19uur komen dan ook de laatste Stanmen de finish over. Rik, Rogier en Onno hebben volhardend besloten om de hele route uit te rijden. Ze zijn volledig gesloopt. De sfeer op de camping is wat bedrukt, avondprogramma is matig bezocht en de bedden worden vroeg bemand.
feest!
Maar dan is het alweer vrijdag en dat betekent natuurlijk de feestavond. Eerst moet er nog een “stukje” worden gefietst. Dit blijkt ook weer geen vanzelfsprekendheid. Bij team Ruben en Robert gaat van alles stuk, twee keer een ketting, daarna een paar andere fietsers uit de brand helpen omdat zij geen navigatie meer hadden, vervolgens weer een ketting….dit is dus zo’n dag. Ook het andere team gaat niet voorspoedig en komt vrij laat over de finish. Het eten blijkt op deze camping matig en karig. Dit doet de sfeer niet goed. Maar dan als bij toverslag, de sfeer kikkert op. De verkleeddoos wordt opengetrokken voor de feestavond. We gaan dit jaar allemaal als foute man / vrouw gekleed. Het is hilarisch, de vrouwen met lange blonde starten zilveren sieraden en foute blouse en de mannen met dito blouse, foute krullenpruik en gouden bril. Niemand weet nog wie wie is en het feest barst los tot in de late uurtjes.
Zaterdag wordt er moeizaam opgestaan, was dit feest verstandig? Piepend en krakend gaan we de laatste etappe van start. Het bier wordt uitgezweet en langzaam maar zeker wordt de sfeer opperbest, we gaan naar huis! We verzamelen op CP3 waar het een uitbundige sfeer is. We drinken een biertje maken grappen met andere teams en het weer werkt ook eindelijk eens mee. Dan mogen we opstellen en gaan we achter een golfkarretje met een hoempa bandje aan richting finish. We rijden rond het meer, de brug over en daar staan Stan en Stan op ons te wachten. Ze voegen zich bij ons en daar staat het publiek. De zonnebrillen gaan op en de tranen vloeien. We hebben het weer gehaald!
Het was een vreemde editie qua vergunningen, weer, slechte Spa camping maar we hebben het overleefd en met een opbrengst van ruim 1.1 miljoen zijn we enorm tevreden. Volgend jaar staan we natuurlijk weer aan de start!
We hebben het weer gehaald!
